Nieuwjaar-3
Op 1 januari 1970 was het bijna even bar en bijna even boos als op 1 januari 1963.
Twee dagen voor de jaarwisseling kregen we van ons theatermanagement een spoedbericht dat we op de avond van 1 januari 1970 op moesten treden in het kleinkunsttheater ‘De Meerpaal’ in Sneek. We moesten invallen voor Bram en Freek van Neerlands Hoop in Bange Dagen. Bram speelde in die tijd nog in het Nederlands Volleybalteam en had die dag een wedstrijd op het Internationale Dynamotoernooi in Apeldoorn.
Het was 20 graden onder nul en met zijn vijven glibberden wij niet alleen een spekgladde Wageningse Berg af maar gleden gelijk in één ruk door naar Sneek. Van winterbanden hadden we nog nooit gehoord.
Wij, dat waren: Janny Peters en echtgenoot pianist/componist Aart van den Berg, Melani Gijsbers, Louis Kockelmann (speelt nu al 25 jaar in muziektheater ‘Het Groot Niet Te Vermijden’) en ik. Samen vormden wij vanaf 1968 Cabaret Stepinstepuit.
Het mooie van ‘De Meerpaal’ was dat de zaal uitverkocht was met een dikke honderd uitgelaten Friezen. Minder mooi was dat het een geïmproviseerd kleinkunsttheatertje bleek te zijn waarin ze de verwarming achter het toneel vergeten waren aan te leggen.
Dat was misschien wel goed voor het koelen van de kratten bier en de flessen Berenburg die daar stonden te wachten op consumptie, maar niet voor de optredende artiesten. Op die gedenkwaardige avond van 1 januari 1970 was de temperatuur op het toneel ruim 20 graden en achter het toneel vroor het bijna 20 graden.
We konden tijdens het openingsnummer alleen nog maar klappertanden. Helaas hadden we geen klappertandnummer in het programma zitten dus werd het improviseren wat op zich niet zo gek was in een geïmproviseerde kleinkunsttheater.
Gelukkig had ik voor de al geplande voorstellingen in de maand januari van 1970 een cabareteske terugblik gemaakt op de woelige jaren 60. Die konden we dus gelijk als een super actueel nummer uitproberen.
Achteraf bleek dat niemand iets gemerkt had. Wel hoop ik dat ze ons advies ter harte genomen hebben om ’s winters wat te doen aan die vriescel achter het toneel.
’s Nachts om drie uur bibberden en glibberden we, twee meter vooruit, één meter achteruit, de Wageningse Berg – of het Renkumse Huchtje want van die kant kwamen wij – weer op.
Het was bar en boos op 1 januari 1970. Maar ja, we moesten zo nodig theater maken en daarbij hoort ook bij nacht en ontij onderweg zijn over onbegaanbare wegen.
’s Winters wachten na het applaus de ijsbloemen.
(wordt vervolgd)
19-12-2012