Als het feest is gaat de vlag uit. Dat hebben we de afgelopen week weer eens kunnen zien bij de opening van de Olympische winterspelen in Sotsji. Normaal hou ik niet zo van vlagvertoon. Waarschijnlijk omdat het afkomstig is van het vroegere machtsvertoon van oorlogsschepen. Maar er is een uitzondering en daarvoor ga terug naar 9 juni 1968.

Een jaar eerder had ik als vervoersmiddel een derdehandse solex gekocht voor vijftien gulden. Een beetje gammel voertuig maar het ding tufte mij overal naar toe, met, als ik de wind mee had, soms wel een kleine twintig kilometer per uur.
Op 9 juni 1968 besloot ik op mijn trots naar Apeldoorn te rijden om getuige te zijn van de wedstrijd AGOVV – FC Wageningen. Bij winst zou de FC-kampioen zijn van de tweede divisie A en daardoor promoveren naar de eerste divisie.
Een week daarvoor was dat op De Berg mislukt omdat door het gelijkspel tegen PEC (2-2) FC Wageningen 1 punt tekortkwam. Jammer voor ons maar zeker voor Marcel Broecks omdat hij in die wedstrijd beide doelpunten maakte maar ook een penalty miste.
Met mijn Solex vertrok ik om iets over elf uur van huis omdat ik op tijd aanwezig wilde zijn en had berekend dat ik over de reis van veertig kilometer een kleine drie uur zou doen. Op de lange weg van Ede langs Otterlo naar Apeldoorn heb ik ervaren hoe mooi een vlaggenzee kan zijn.
Gedurende die twee uur passeerde mij een lange stoet van motorfietsen, snelle brommers en auto’s waar aan alle kanten groen witte vlaggen op- en uitstaken. Iedereen toeterde en zwaaide naar mij en ik maar terugzwaaien zodat ik het hobbelige fietspad bijna helemaal met één hand aan het stuur heb afgelegd.
Na afloop van de gewonnen wedstrijd, 0 -1 door, jawel, een opgeluchte Marcel Broecks, was de terugreis van de ruim 2000 supporters helemaal een uitbundig vlaggenfestival.
Voor mij was die terugreis wat minder vrolijk omdat even buiten Apeldoorn de ruwe aandrijfrol van de solexmotor op mijn voorwiel in stukken brak. De gladde metalen rol die restte gaf nauwelijks snelheid omdat die constant over het voorwiel slipte.
Dus met één hand aan het stuur en zwaaien met de andere was er toen niet bij omdat ik fors mee moest trappen om op tijd in Junushoff te zijn waar ik bij het kampioensfeest moest oberen.

Van de feestelijke rondrit in koetsjes door de stad heb ik weinig gezien, want ik was maar net op tijd in Junushoff.
Hoeveel medailles de Nederlanders de komende weken ook mogen winnen in Sotsji , niets kan tippen aan die huiveringwekkend mooie ’groene vlaggenzee’ op de middag van 9 juni 1968 op de weg tussen Ede en Apeldoorn.

2014-02-09