Als ik de commentaren in de kranten en om me heen moet geloven zit er wel muziek in het nieuwe college van burgemeester en wethouders. Dat soort voorbeschouwingen hoor je ook vaak over veelbelovende voetbalwedstrijden die achteraf bar tegenvallen.
Zelf heb ik een onbestemd voorgevoel, iets ambivalents. Dat laatste heb ik trouwens altijd gehad met D’66. Toen die partij in het najaar van 1966 opgericht werd hadden de oudere jongeren, die de toen basis vormden, iets fris. Later is dat frisse bolwerk, dat zich ‘Het redelijk alternatief’ noemde, diverse keren ingestort.
Voor mij was dat redelijk alternatief niet altijd even redelijk. Vooral niet toen onze links-liberale raadsleden tegen de ondersteuning, en dus tegen het voortbestaan, van FC Wageningen stemden.
Dat kon best gebaseerd zijn op zakelijke redelijkheid, maar het onredelijke vond ik dat ze bij het nemen van die beslissing geen flauw benul hadden van de enorme pijn die dat destijds veroorzaakte en bij sommigen nog altijd knaagt.
Onze tweede coalitiepartij is GroenLinks. Bij oprichting een rare ratjetoe van evangelisten, ex-stalinisten en pacifisten. Zelf had ik heel veel sympathie voor PSP’er Joop Vogt. Vond het dan ook jammer dat hij opging en verdween in GroenLinks.
De Stadspartij komt met een nieuw gezicht door de nieuwe gezichten die de partij dit jaar presenteerde. Eén van die nieuwe gezichten is de nieuwe wethouder Han ter Maat.
Naast dat hij in Wageningen iets van Milieukunde studeerde was hij zo slim om na die studie ook nog rechten te gaan studeren zodat hij juristen van de tegenpartijen juridisch de mond kon snoeren. Later heeft hij in Arnhem de afdeling ruimtelijke ordening of zoiets een aantal jaren beheerd. Kent dus de werkwijze van de ambtenarij en dat komt hem, volgens mij, in zijn huidige functie goed van pas. Belangrijker vind ik dat naast dat alles Han ter Maat ook nog eens muzikant is.
In die functie ken ik hem heel goed. Ergens halverwege de jaren 70 hebben wij met Han in twee van onze cabaretprogramma’s (naar schatting een paar honderd voorstellingen) door het land en omroepland gereisd. Hij speelde in ieder geval mee in ons programma ‘Gelijk Afrekenen’ (landelijke première 22 maart 1974; theater Mirliton, Utrecht.

Enkele jaren later, toen ik het lijflied van FC Wageningen schreef, was hij ook van de partij, als één van de muzikanten op de plaat: de trompettist!

Met Han ter Maat zit er in ieder geval letterlijk muziek in het nieuwe college.

2014-04-19