Folderen
Omdat de verkiezingen van 18 maart voor de deur staan te trappelen is het binnenkort weer folderfeest op de markt. Elke keer verheug ik mij daar op.
Allerlei partijen gaan je dan vertellen dat de regering het allemaal fout heeft gedaan en hoe zij het beter zouden hebben aangepakt.
Daar zijn partijen bij die zelf nog nooit hebben geregeerd dus ook nog nooit compromissen hebben moeten sluiten. Er zijn partijen bij die de laatste 25 jaar het zelf verkloot hebben. Er zijn partijen bij die met de kop in het zand de grote problemen genegeerd hebben toen ze zelf regeerden en nu anderen de kastanjes uit het vuur hebben laten halen.
Er zijn partijen bij die voor meer dan 90% de laatste twee jaar vóór de regeringsvoorstellen hebben gestemd maar nu van de kerktoren blazen dat het anders moet.
Prachtig vind ik dat. Als ik dat hele gedoe op de markt bekijk is het voor mij één groot narrenfeest. Een lekker toetje in de vastentijd na carnaval.
Iedereen staat, naast de bekende folders, klaar met rode rozen, tasjes, en andere prullaria. Als ik het aangeboden krijg neem ik in principe de hele reutemeteut aan.
Na het lezen van het papierwerk gaat bij mij alles in de papiercontainer. Ook die van partijen die mij sympathiek zijn. Goed voor een paar centen per kilo voor de sportverenigingen.
Zoals gezegd geniet ik van het folderfeest: al die narren die, als ze goed bij hun hoofd zijn, zouden moeten weten dat ze nooit waar kunnen maken wat ze allemaal beloven omdat ze altijd compromissen moeten sluiten. En als ze dat niet willen? Dan komen ze nooit aan de bak. Blijven ze net als Don Quichot tegen windmolens vechten.
Al dat politieke toneelspel op de markt vind ik, als theaterliefhebber, een prachtig schouwspel. Een verschil met de schouwburg is dat als King Lear aan het eind van het stuk dood op het toneel ligt, hij opstaat om het applaus in ontvangst te nemen. Zegt daarmee dat het maar een spel is.
Dat zouden de politieke King Lears na verkiezingstijd ook moeten doen. Ik zal als eerste hard gaan klappen.
2015-02-28