Nog even en de donkere dagen rond kerstmis zijn weer voorbij en dat is maar goed ook.
Niet omdat het mij rond Kerst te koud is want daar hebben we deze zomerse winter weinig last van.
Nee, ik bedoel letterlijk de donkere dagen. Dat ’s middags om half vijf de nacht al aangekondigd wordt door de invallende schemering.
Vroeger vond ik dat altijd gezellig, zeker wanneer er een pak sneeuw lag waardoor de schemering minder somber was.
Vind ik trouwens een mooi woord schemering. In het oosten van ons land noemen ze het tweeduuster. Anderen noemen het tweelicht. Twee betekent in dit geval waarschijnlijk half: half licht en halfdonker. De tijd dat de witte wieven verschijnen of andere onduidelijke verschijningen die op spoken lijken.
Deze onduidelijke verschijningen die ik als kind erg spannend vond vind ik nu, vooral in Wageningen, meer angstig dan spannend omdat ik in het tweeduuster bang ben voor spookfietsers: fietsers die zonder licht zich met een rotgang nergens wat van aantrekken.

Vaak zijn het studenten, weet ik wel bijna zeker, die in donkere kleren in het tweeduuster zonder licht plotseling voor je auto opdoemen. Ook al kom je van rechts nemen ze gewoon voorrang. Krijg je een ongeluk ben jij als automobilist altijd de klos. Met die wetenschap lijkt het wel of fietsers zich onaantastbaar voelen.
Zie je ze wel aankomen en je stopt, om hen voorrang te geven, slaan ze voor je ineens rechtsaf zonder een hand uit te steken. Sta je een tijd voor lul te wachten. Zijn ze met een groep waarvan de meesten afslaan, kunnen er altijd een paar tussen zitten die toch rechtdoor gaan. Blijft link.
Daarom zal ik blij zijn dat de donkere dagen rond kerstmis straks weer voorbij zijn. Worden de onverwachtse gedragingen van fietsers weer zichtbaarder.

Verder wens ik iedereen een goed en gezond Nieuwjaar zonder ongelukken. Ook de fietsers zonder licht die nooit een hand uitsteken. Vooral hen.

2015-12-30